رحمان و رحیم در بسم الله الرحمن الرحیم

خالق یکتا دو چیز در خلقت هستی قرار داده است / یکی رحمانیت عام برای همه خلقت و دیگری رحیم بودن خاص برای انسان و جن/ رحمانیت خالق عام است یعنی همه چیز را از دین آفرید ( آیه 31 سوره روم) / و رحیم بودن خالق خاص است برای انسان و جن / این رحیم بودن خالق  قرار دادن شریعت و مسیری است برای رسیدن به دین / بنابراین شریعت از دین است شرع لکم من الدین/ همه مخلوقات هستی از دین بوجود آمدند و این همان رحمانیت اوست برای مخلوق / و قرار دادن شریعت دین توسط پیامبران رحیم بودن خالق برای انسان و جن است/ لذا در بسم الله الرحمن الرحیم میفرماید بنام خداوندی که بخشید هستی به مخلوقات از طریق دین و  رحیم و مهربانی خاص قرار داد برای انسان و جن از طریق پیروی از شریعت دین/ بنابراین پذیرش شریعت دین رحمیت خاصی است که فقط به انسان و جن داد / و مردم هر زمانه ای که پیرو شریعت زمانه خود بودند در رحیم بودن خالق قرار گرفتند/ و اگر انسان میخواهد که مورد رحیمیت خالق قرار گیرد از روی اختیار میپذیرد شریعت پیامبر زمانه خود را  و به آن عمل میکند / از زمان حضرت آدم تا ظهور شریعت حضرت نوح مردم امت واحده بودند و اختلافی نداشتند و یکتا پرست بودند و نیاز به شریعت نبود لذا رحیم بودن به دلیل امت واحده بودن بر آنان صدق میکند/ اما از زمان حضرت نوح به بعد که امت واحده در بین مردم از بین رفت و اختلافات شکل گرفت برای احیای امت واحده شریعت دین آمد لذا پیروی مردم از شریعت دین زمانه خود رحیمیت خاص شد/ شریعت دین با رشد علم و دانش مردم زمانه ارتباط مستقیم دارد یعنی با رشد دانش و علم مردم زمانه شریعت دین نیز به روز میشود تا مورد پذیرش همگان باشد / بنابراین رحمانی بودن خالق یکتا ثابت است که همه هستی از دین بوجود آمدند و رحیم بودن خالق متکثر است که وابسته به علم و دانش مردم زمانه است/ هر چه در هستی و خلقت پدیدار بوده و هست و خواهد آمد از رحمانیت خالق یکتا سرچشمه دارد و این رحمانیت در دین تبلور میابد که عام است و بطور اخص رحیمیت خالق یکتا به انسان و جن تعلق میگیرد بشرطی که بپذیرند و پیروی کنند از شریعت دین زمانه خود که این شریعت با علم مردم زمانه بروز باشد